Page 124 - Üçüncü Öğretmen

YAŞANMIŞ BİR ÖYKÜ
OKUL İNŞA ETMEK, TOPLUMU
YENİDEN ŞEKİLLENDİRMEK
SAVAŞIN KÜLLERİNDEN BİR OKUL VE EĞİTİMDE YENİ BİR
YAKLAŞIM DOĞUYOR.

Reggio Emilia, İtalya’nın kuzeyinde bir kasaba. Her çocuğun benzersiz
olduğu felsefesini temel alan okulları sayesinde uluslararası bir ünü var.
Bu yaklaşımın öncülerinden ünlü eğitim bilimci Loris Malaguzzi, bu okulların
hikâyesini anlatıyor.

Bizim yaklaşımımızın tarihi ve benim bu tarihte kıvılcımdı. Kasabanın dışında ve daha fakir
oynadığım rol, İkinci Dünya Savaşı’nın sona bölgelerinde, tümü velilerin kurduğu ve idare ettiği
ermesinden altı gün sonra başladı. 1945 baharıydı. yeni okullar açıldı. Savaşın harap ettiği, yalnızca
Reggio Emilia’dan birkaç kilometre uzaklıktaki Villa acılar ve fakirlik yönünden zengin bir kasabada bir
Cella adlı küçük bir kasabanın halkının, küçük okul için gereken desteği bulmak uzun ve zorlu bir
çocuklar için bir okul inşa etmeye karar verdiklerini mücadele ve bugün tahayyül bile edilemeyecek
haber aldım. Bence bu harika bir fikirdi! Bisikletime bir fedakarlık ve dayanışma gerektiriyordu. Villa
atlayıp derhal oraya gittim ve bu haberin gerçekten Cella’daki “tanktan bozma okul”a kasabanın
de doğru olduğunu gördüm. Kasabalı kadınlar daha fakir kesimlerinde açılan yedi okul daha
yıkıntılardan sağlam tuğlalar çıkarıp temizliyorlardı. eklendiğinde, bu benzersiz olayın geri dönüşü
Kasaba halkı bir araya gelmiş, savaşta terk edilmiş olmadığını anladık.
bir tankı, birkaç kamyonu ve geri çekilen Alman
askerlerinin bıraktığı atları satarak okul inşaatına Bu cesur velilerle birlikte çalışmaya başladığımızda,
başlamak için gereken parayı denkleştirmeye karar hem heveslerini hem de korkularını gördük. Ne
vermişti. “Gerisi de bulunur,” dediler. Onlara “Ben kadar zayıf ve hazırlıksız olduğumuzu biliyorduk.
öğretmenim,” dedim. “İyi,” dediler, “öyleyse gel bize Elimizdeki kaynakların listesini çıkardık, haliyle
yardım et.” bu pek zor bir iş değildi. Zor olan, bu kaynakları
artırmaktı. Daha da zor olan ise, bu kaynakları
Fikir, okul; sermayeleri bir tanktan, birkaç çocuklar için nasıl kullanabileceğimizi kestirmekti.
kamyondan ve atlardan ibaret... Bunların tümü Önümüzdeki zorlu mücadeleyi gözümüzde
insana inanılmaz geliyordu. Bana tüm planı canlandırabiliyorduk, ancak henüz kendi
anlattılar. Geceleri ve pazar günleri çalışarak okulu yeteneklerimizi veya çocukların yeteneklerini
kendi başlarına inşa edeceklerdi. Okulun kurulacağı bilmiyorduk. Annelere, bizim de, tıpkı çocukları
araziyi çiftçilerden biri bağışlamıştı. Tuğlalar ve gibi, öğrenecek çok şeyimiz olduğunu söyledik. Bizi
kirişleri bombardımanlarda yıkılmış evlerden, kumu kurtaran son derece basit bir fikir oldu: Çocuklara
nehirden, insan gücünü ise bu işe gönüllü olan tüm dair ve çocuklar için bilmemiz gereken her şeyi,
kasaba sakinlerinden sağlayacaklardı. “Peki ya ancak çocuklardan öğrenilebilirdik. Bunun doğru
okulu idare edecek para?” diye sordum. Bir anlık ve yanlış yanları olduğunu biliyorduk. Ancak bu
utançtan sonra, “Onu da bulacağız,” diye yanıt fikre sıkıca sarılmalı ve bunu kılavuzumuz haline
verdiler. Kadınlar, erkekler, gençler; her biri ya çiftçi getirmeliydik. Bu fikir bize güç verdi ve müşterek
ya da işçi, savaşın yol açtığı yüzlerce acıyı atlatmış bilgimizin temel taşı halini aldı. Bunlar, 1963 yılına,
özel insanlar. Bunları konuşurlarken hepsi çok yani Reggio Emilia’nın ilk belediye okullarının
ciddiydi. hayata geçirildiği yıla birer hazırlıktı. Uyarlamada
kullanılan kaynak: The Hundred Languages of Children
Sekiz ayda hem okul hem de dostluğumuz [Çocukların Yüz Dili] Geniş bilgi için: www.reggioalliance.org
filizlenmişti. Villa Cella’da olanlar yalnızca ilk

122 | TOPLUMSAL BAĞLANTILAR